«همه می‌پرسند»:
«چیست در زمزمه‌ی مبهم آب؟»
چیست در داخلِ یخچالِ تُهی؟
چیست در سیمِ کج داخلِ لامپِ خاموش؟
چیست در برفکِ تکراریِ این ده‌اینچی؟
چیست در گوشیِ تلفن آخر؟
چیست در غیره و ذالک، اخوی؟
«که تو چندین ساعت،
مات و مبهوت به آن می‌نگری؟»
***
من به آب نمی‌اندیشم
که پس از شُل شدنِ واشرِ شیرِ حمّام
می‌چکد هی شب و روز!
من به یخچال نمی‌اندیشم
که نه در آن مُرغی‌ست
و نه گوشت و ماهی،
نه در آن میوه و سبزی
و نه کوفتِ کاری!
من به آن لامپ ندارم کاری،
چون خودش- جُز دو، سه ساعت در روز-
دایماً خاموش است.
من نه اهلِ فیلم‌ام، و نه اصلاً سریال،
چون همه تکراری‌ست.
تلفن نیز مهم نیست برایم هرگز
چون که از وقتِ خروسخوانِ سحر،
تا دمِ بوق سگ،
گوشی‌اش دستِ خانم می‌باشد!
***
نه به آب،
نه به لامپ و یخچال،
نه به تلفن، و نه حتّی سیما،
«من به این جمله نمی‌اندیشم»
«به تو می‌اندیشم»
ای زنِ بدبختم!
که پس از پرداخت این همه پول
بابتِ آب و برق،
بابتِ تلفن دور و نزدیک،
و اجاره‌یِ خانه،
به تو آیا چیزی خواهد ماند؟!
«تو بمان با من، تنها تو بمان»
این همه قبض که آمد این ماه
مبلغ‌اش را «تو بخوان»
از حقوقم، تنها پولِ سماقی باقی‌ست،
آخرین ذرّه‌یِ آن را تو بمک!