گر که شوم انتخاب، فیل هوا مى ‏کنم
بهرِ همه مردمان، برج بنا مى‏ کنم
مى ‏شکنم شاخِ غول، مُفت، نه با زورِ پول
از اوتاوا، تا سئول، بنده شنا مى‏ کنم
مى‏ پزم آشِ انار، چاشنى آن خاویار
صحبتِ دوغ و خیار، در همه جا مى ‏کنم
تا ببرد برتو رشک، ریزد از این رشک، اشک
پیشِ رقیبِ تو، کشک، توىِ غذا مى‏ کنم
چون دو هزارو سه شد، لیف کم از کیسه ‏شد
وضع رقیبان «سه» شد، بنده صفا مى ‏کنم!
نامِ مرا، اى عزیز! گر بنویسى تمیز
من به جهان، از پریز، برق عطا مى‏ کنم
مى‏دهمت یک رطب، تا که بکوبى به لب
بعد تو را روز و شب، بنده دعا مى ‏کنم
اى که تو مردِ رهى، رأى به من گر دهى
قدِّ تو سروِ سهى، چهره، سها مى ‏کنم
اى گل من، اى صدوق! مى‏ دهمت من حقوق
بعد کمى حقِّ بوق برتو ادا مى‏ کنم
مى‏ کشم هر کوچه، گاز، مى ‏شود ارزان، پیاز
مى‏ زنم آهنگ جاز، شور و نوا مى‏ کنم
باز کنم بختِ تو، تازه کنم رختِ تو
نرم کنم سختِ تو، بین که چه‏ ها مى‏ کنم
گر بدهى رأى را دینِ تو گردد ادا
جیبِ تو را این هوا «!» پُر ز قاقا مى ‏کنم
«آرش» اگر این میان خواست گشاید دهان
بر دهنش بى‏ گمان، مشت رها مى‏ کنم