سولار کسیلسه، حامام دا، دیئه ر او نازلی صنم:
«حجاب چهره ی جان می شود غبار تنم»!
گئدنده برق، قارانلیق گوروب ائوی، بویورار:
«خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم»
مگر بو شهر، بئله وضع دن نجات یولووار
«چو در سراچه ی ترکیب تخته بند تنم»؟!
بو «پارک» لاردا اوخورقارغا،بولبوله یئر یوخ
«روم به گلشن رضوان، که مرغ آن چمنم»
اگر- او جور کی دئییرلر- شه هراولوبدورآباد
«چرا به کوی خرابا یتان بود وطنم»؟!
همیشه وعده لره ساده لیک دن آلدانیرام
«دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم»
بیر عومر، هر یانا قاچدیم، دریم سویولدو فیلیق
«عجب مدار که هم درد آهوی ختنم»
گوره نده کوینه گیمی،تئز دئمه:خوش احوالینا
«که سوزهاست نهانی درون پیرهنم»
اوزون سئوه ن ایشی گور، سویله: «مردم» ایسته ییری!
«که با وجود تو،کس نشنود ز من که منم»
«بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار»
گوتور، اکیل، اودا، «آرش»ده، اولماییب هشیار