می‌پریم از رویِ آتش، پُرنشاط و شادمان
سُرخی‌اش از ما شود تا زردیِ ما هم از آن
اصلِ کاری سُرخی و زردی‌ست، باقی را ولش
بی‌خیالش گر بسوزد خشتک و پا و فلان
تا که گردد باز این اقبال و بخت و غیره جات
چارشنبه می‌پریم از رویِ یک آبِ روان
نیست جایِ غصه و غم گر به جایِ بخت‌ها
باز گردد بندِ کفش و چیزِ دیگر ناگهان
از «تاناکورا» و یا از «دست دوّم» می‌خریم
کاپشن و شلوار و مانتو، بهرِ هر پیر و جوان
تنگ و کوتاه‌اش، مثالِ قبر، باشد پرفشار
گر بلند است و گشاد افتد ز تن‌ها، هر زمان
گر برای «دید» ما رفتیم، صاحب خانه نیست
«باز دید» آیند اما پیش ما صد میهمان
پُرتقال و سیب می‌لمباند هرکسی چند تا
موز، نمی‌دانم کجا یک باره می‌گردد نهان
چون چهار روز است تعطیلی در این عید سعید
از سفر گویم؟… فقط تا انتهای کوچه‌مان!
تازه، آن هم پُر ترافیک و هوا آلوده است
سوخت هم سهمیه‌بندی چون شده، پس آی…، امان!
صد گره بندند بر سبزه، به روزِ «سیزده»
با امید فتح یک شوهر، تمام دلبران
گر هفشده تا درخت اینان گره بر هم زنند
شاید آن ترشیده‌هاشان نیز گردد کامران
سهمِ تو- «آرش»!- از این عید و بهار و غیره‌جات
بود این که، قیمتِ اجناس گردد بس گران!