ضیافت ومهمانی دوطرف دارد;یکی مهمان می شود،دیگری میزبان است.یکی برسرسفره دیگری می نشیندوطعام می خورد،دیگری سفره می گسترد واطعام می کند.لذت یکی درغذاخوردن است ،ودیگری درطعام دادن.
درمورداصل مهمانی وادابی که رعایت ان بعهده میزبان است دربخش قبلی مطالبی گفته شد.
اینک سخن بامهمان است واداب مهمانی رفتن.درفرهنگ دینی مامهمان حبیب خدا ومایه برکت است…اگرمهمانی رفتن ما سبب زحمت ورنجش صاحبخانه شودواورابه دردسربیندازد،ان وقت چه؟بازهم رحمت است؟!
بعضیهاامادگی پذیرش مهمان ندارند یا بعلت وضع مالی نامناسب یاازنظرجاومنزل وامکانات پذیرایی درمضیقه وفشارند،لذامهمان بایدمراعات حال طرف رابکند .
بی خبر وبی دعوت نرود،دیروقت ونابهنگام واردنشود، صاحبخانه رابه تکلف وزحمت نیفکند هرجاکه میزبان گفت بنشیند،وازصاحبخانه اطاعت کند.

سفارش معاشرتی قران به مومنان درباره ادب مهمان شدن درخانه پیامبرچنین است:
(ای کسانیکه ایمان اورده اید!بدون اذن واجازه ودعوت برای طعام ،واردخانه پیامبرنسوید،هرگاه دعوت شدید،داخل شوید،چون غذاخوردیدبروید وبرای حرف زدن (وگپ زدن)ننشینید،این کارشماسبب اذیت پیغمبراست وازشماخجالت می کشد،ولی خداوند ازگفتن حق ،حیانمی کند).
مهمانی که میزبان را به تکلف بیاندازد نه تنها رحمت نیست که شوم است. مهمان بایدبه هرچه که (هست) قناعت کندوتوقع زیادی نداشته باشدوصاحبخانه نیزخودرابه دردسرنیفکند،دراین صورت دوستیهاورفت وامدهاتداوم می یابد.
مردی حضرت علی علیه السلام رابه خانه دعوت کرد.حضرت فرمودبه سه شرط می ایم .یکی اینکه ازبیرون چیزی برایم تهیه نکنی ،دوم انکه هرچه درخانه داری بیاوری،سوم انکه به خانواده ات فشارنیاوری،مردشرایط راپذیرفت وحضرت دعوت اوراقبول کرد.
درمهمانی رفتن ،هم مهمان به (ماحضر)قانع باشد وهم صاحبخانه خرجی رابرخودورنجی رابرعیال ،تحمیل نکند.