فلانى روىِ مبلِ خود نشسته
در اتاقى نسبتاً تاریک،
و بس اندیشه آلود است از این که
دوباره انتخابات است و فصلش مى‏شود نزدیک.
و او اکنون فشار آلوده کرده
گیجگاه و کلّه‏ى خود را،
ز هر سو، با چهار انگشتِ بس باریک،
«و اینک از ته دل، یک «دلم مى‏خواست» مى‏گوید»:
– دلم مى‏خواست
این مردم
طرفدارِ «حقوقِ» بیشتر بهرِ «بشر» بودند،
)بشرتر از من، البتّه کسى در این حوالى نیست(!
کمى هم بیشتر ترسنده از توپ و تشر بودند!
«نظارت» گرچه «استصوابى» است و بابِ میل من،
ولى، اى کاش از این بیشتر مى‏بود،
و در پایان آن هم چند تا پسوندِ «تر» مى‏بود!
دلم مى‏خواست
ماشینِ «جناحِ چپ» دمر مى‏شد،
و «اصلاحات» – مانند عموجانِ عزیز من –
دچار «آرتروز» در گردن و پا و کمر مى‏شد.
و خیلى بس پکر مى‏شد!
– دلم مى‏خواست
«شوراىِ نگهبان» توىِ هر کوچه و هر خانه،
علم مى‏کرد یک دفتر،
و با ردِّ «صلاحیّت» از این چپ‏ها،
تمامِ رأى‏ها را مى‏نمود ابتر!
– دلم مى‏خواست
صدى هشتادِ این مردم،
به روزِ رأى‏گیرى، خواب مى‏ماندند،
و فردایش.
از آن سیماىِ خوب و نازنین ما،
فقط نام من و یاران خوبم را
به عنوان نماینده،
هزاران بار مى‏خواندند!