خانه‏ىِ بنده کجاست؟
«در فلق بود» که یک آدمِ مادر مرده.
آدرسِ خانه‏ىِ آینده‏ىِ خود،
)یعنى آن تکّه زمین را که چهار ماهِ پیش
در همین بنگاهى، قولنامه کرده(
از مدیریّت محبوبِ «آژانسِ مسکن» مى‏پرسید.
صاحبِ بنگاهى
– با صدایى دو رگه، آن هم از لاى سبیلِ پُرپُشت –
در جوابش فرمود:
«آى عمو، با تو هستم، داشّم!
«نرسیده به درخت»
درّه‏اى هست که از جیبِ حاجى‏ت گودتره،
توش پُر از ماسه و سنگ.
مى‏روى تا تهِ اون درّه که از نافِ گدوک
«سر به در مى‏آرد»
پس به سمتِ گَوَن‏ها مى‏پیچى،
دو قدم مونده به اون قُلّه‏ىِ کوه،
پاىِ چن تا صخره،
سى – چهل آدمِ مفلوک، درست عین خودت، مى‏بینى،
که توىِ پوز و دکِ هم مى‏زنن.
«و تو را ترسى شفّاف فرا مى‏گیرد»!
قولنامه توىِ دستِ همه شون،
همگى هم مى‏دونن که جنابِ مالک،
اون زمین رو به اونا انداخته،
و خودش در رفته.
ولى، خُب،
اصلاً از رو نمیرى
یک کمى میرى جلوتر، از اونا مى‏پرسى:
خانه‏ىِ بنده کجاس؟!»