آرش شیرین سخن جام شراب آورده‌ام
تحفه ای شعروغزل پیش جناب آورده‌ام
بیت بیت این غزل را می‌کنم تقدیم تو
آیه آیه مهربانی‌های ناب آورده‌ام
تشنه می‌سوزم چو شمعی در دل شب‌های تار
در سبوی این غزل بوی گلاب آورده‌ام
ای فدای شعر نابت آرشا دیوان من
شمع بزمی را به سوی آفتاب آورده‌ام
آرش آن استاد عشق وشعر ناب عالم است
او بود دریای عشق ومن سراب آورده‌ام
می‌نویسم عشق را بیلر بیی معنی شود
من به معنای غزل او را خطاب آورده‌ام
مست مستم شاد و خرّم شعر باز بی‌غشم
عشق بازم شاعرم شورم شراب آورده‌ام
آیه‌های سوره‌ی ایمان بود ابیات من
شعر ناب است این غزل فصل الخطاب آورده‌ام
من نمی‌جویم دوای درد خود را از طبیب
من دوای درد را در اجتناب آورده‌ام
من طبیب درد خود را از طبیعت جسته‌ام
تا نیفتد طبع سوزانم ز تاب آورده‌ام
شاعر چشمان زیبای غزال وحشیم
پیرم امّا صحبت از ایّام شاب آورده‌ام
تا “صفا”ی محفل انس وطرب را دیده‌ام
در نوای شعر خود چنگ و رباب آورده‌ام
صمد محمدزاده صفا
۱۳/۱۰/۹۴

بازآ
گل کرده غزلهای پریشان شده بازآ
هنگام گل وباده و باران شده بازآ
دنیای دلم پر شده از نعمت نغمه
گلزار ادب باز گل افشان شده بازآ
در بین گل ونغمه وباران وغزل دل
دیوانه وسر گشته وحیران شده بازآ
جز یاد تو در کنج دلم جای کسی نیست
در کنج دلم دلبر پنهان شده بازآ
از دیده اگردور شدی در دل مایی
این دیده و دل بی تو چه گریان شده بازآ
آرش دل دنیای ادب بی تو ملول است
درد همۀ اهل وطن نان شده بازآ
ای خون روان در رگ دلهای زمانه
ای خاطره در خاطر خوبان شده بازآ
ای مام وطن عشق تو در سینه ی این خلق
جا کرده چو جان در دل جانان شده بازآ
شادیّ وصفا رفته از این ملک هنر خیز
گلزار وطن کلبه ی احزان شده بازآ
در دام بلا گشته صفای دل ما پیر
چون مونس جان خار مغیلان شده بازآ
صمد محمدزاده صفا