بى تو، اى دلبر! اطویى نیست برپیراهنم
بس که ماندم بى کتک، هرلحظه مى خارد تنم
ظرفها ناشسته مانده،ظرفشویى هم کثیف
پخته ام یک نیمرو، حالاسراپا روغنم
خانه پر آشغال شد از بس که کردم ریخت و پاش
بدتر است از لانه ى کنجشگ و لک لک، مسکنم
بوى جورابم کند همسایه هارا منقلب
مى دهد رم گربه ها راپاره ى پیراهنم
چون که اینجا نیستى با توکمى دعوا کنم
من ز ناچارى به روى آینه غُر مى زنم
گه به جاى تو، خودم، گوش خودم را مى کشم
گاه موهاى سر خود را دودستى مى کنم
گاه مى گویم – به جاى تو -که: «این هم زندگى ست؟!
بدتر از درد شب قبر است اینجا ماندنم!»
نازنینا! بى وجودت، بنده مثل عنکبوت
تارهاى تیرهاى دور سر خودمى تنم
چون به جاى تو، خودم را مى زنم هر دم کتک
حال، ظلمانى تر از یلداست روز روشنم
درد هجران را کنون حس مى کنم، اى نازنین!
چون که دور از تو، کنون تنها و بى دعوا منم
اى خدا! هرگز نباشد از زنش مردى جدا
مثل من که مانده ام یک هفته اى دور از زنم
بى تو، اى دلبر! چه کس رامن دهم هر لحظه فحش؟
در فراقت، غُرغُر مخلص کپک زد، اى صنم!
مثل «آرش»، بنده هم دور از تو پررومى شوم!
حال آن که – همچو او – پیش تو مى لرزد تنم!