یک روز صبح، زنگ مدرسه را زدند و ما به صف ایستادیم. مدیر مدرسه و همه‌ی معلم‌ها آمدند و روبه‌روی ما، کنار ورودی سالن ایستادند. کمی به هم‌دیگر تعارف کردند. بالاخره آقای مدیر جلوتر آمد و با صدای بلند اعلام کرد که آن روز تا مدتی نامعلوم، معلم‌ها سر کلاس نخواهند آمد و در دفتر دبیرستان خواهند نشست. ولی ما باید در مدرسه حاضر بشویم و در کلاس‌ها بنشینیم و حق غیبت و بی‌انضباطی هم نداریم. زیرا که آقای معاون ـ «ناظم» ـ با شدت تمام مراقبت و برخورد خواهد کرد.

همه‌ی ما خوشحال بودیم.حتی عده‌ای از دانش‌آموزان بزرگ‌تر با صدای بلند «جان،‌… به‌به»! گفتند.

به کلاس رفتیم. خیلی کنجکاو شده بودیم. همگی می‌خواستیم دلیل این نیمه تعطیلی را بدانیم. بالاخره «حبیب» گفت که معلم‌ها برای بالا بردن میزان حقوق و مزایای خود اعتصاب کرده‌اند. «حبیب» این خبر را از پدرش شنیده بود. آن روزها پرس‌وجوهای زیادی نکردیم. ولی حدود ۱۵ سال بعد بود که فهمیدیم پدر او یک فرد تقریباً سیاسی بوده است.

شب همان روز، پدر آمد و با عجله به سمت رادیو رفت و آن را روشن کرد. ابتدا رادیو «پیک ایران» را گرفت و از من خواست که سخنان گوینده را که به زبان فارسی بود برایش ترجمه بکنم. بعد از آن، نوبت به رادیوهای «صدای ملی ایران» و «ایرانین ملی سسی رادیوسو» رسید که هر دو از یک فرستنده پخش می‌شدند که اولی فارسی و دومی ترکی بود.

پدر خیلی خوشحال بود. پیروزمندانه می‌خندید و پشت سر هم می‌گفت: «دیبده،‌ گئنه‌ده باشلاندی»! و مادر که هنوز نتوانسته بود خاطرات تلخ مربوط به سال‌های ۲۵ تا ۳۲ را فراموش بکند، گلایه می‌کرد و فریاد می‌زد و می‌گفت که این مرد بالاخره بچه‌هایش را بدبخت خواهد کرد.

معنا و مفهوم گفته‌های رادیو را نمی‌توانستم درک بکنم. البته می‌گفت که رژیم کودتایی و وابسته‌ی پهلوی به کمک امپریالیسم امریکا به همه چیز کشور مسلط شده و مردم هم خواهان سرنگونی رژیم و آزادی از چنگال امریکای جهانخوار هستند. ولی من معنای این واژه‌ها و جمله‌ها را نمی‌دانستم و تنها به این عقیده می‌رسیدم شاه ظالم و دزد است.

در محله، تعداد بسیار کمی از مردم در مورد اعتصاب معلم‌ها صحبت می‌کردند. سطح سواد در این محله‌ی کارگری و عقب‌مانده بسیار پایین بود. مردها هم از صبح زود به دنبال کار و تلاش می‌رفتند و شب برمی‌گشتند. فقط یک نفر ترازودار نانوایی،‌ جوراب‌باف و چند نفر در قهوه‌خانه بعضی حرف‌ها را در گوشی به هم‌دیگر می‌گفتند که البته کلمه‌ی «شاه» زیاد تکرار می‌شد، در ضمن،‌ به گفته‌ی پدر، چند نفر جاسوس «تامینات» و «سازمان امنیت» هم در محله بودند که مردم آن‌ها را «شیطان» می‌نامیدند و در دو ـ سه مورد، لقب «شیطان» برای همیشه به نام واقعی آن‌ها چسبید و حتی به بچه‌هایشان هم به ارث رسید!

پدر در خانه و «حبیب» در مدرسه، هر روز خبرهای تازه‌تری نقل می‌کردند. در مورد کشته و دستگیر شدن بعضی از «رهبران اعتصاب» و چند نفر از معلمان صحبت می‌شد.

بالاخره اعتصاب به پایان رسید. آن روز، یکی از معلم‌ها که ماشین «فولکس واگن» داشت موقع پیاده شدن از خودرو، دو قوطی شیرینی هم در دستش گرفته بود که به دفتر برد و یک ساعت بعد، دبیرها مطابق برنامه به کلاس‌ها آمدند. همگی شاد و خندان بودند. اطلاع دادند که از فردا تدریس را آغاز خواهند کرد.

رادیوهای مورد علاقه‌ی پدر هم اظهار خوشحالی می‌کردند. آن‌ها هم می‌گفتند که درست است که اعتصاب یک مورد جزئی و صنفی بوده، ولی مردم از آن درس خواهند گرفت و خواهند فهمید که برای گرفتن حق‌هایشان باید متحد باشند و مبارزه بکنند.