از «رحیم زارع …» خیلی خوشم آمده بود. در جریان اعتصاب در کلاس هفتم، حدود ۱۶ ضربه ترکه‌ی آلبالو را خورد و «ایوب حیدری» را لو نداد. خود من هم همین کار را کرده بودم. هر دو متولد یک سال و هم‌قد بودیم. او در ریاضیات خیلی قوی بود و من، ادبیات و عربی را خوب می‌خواندم. به هم‌دیگر کمک هم می‌کردیم. اما در طول سه سال هم‌کلاسی، حتی یک تقلب هم رد و بدل نکردیم. «رحیم» یک فرد مذهبی و بسیار معتقد و درستکار بود.

رحیم هم از من خوشش آمده بود. به همین دلیل بود که هم‌محلی‌های خودش را ول کرده بود و با من دوستی می‌کرد. بهترین نشانی دوستی‌اش هم این بود که از من دعوت کرد با او به «هیأت» بروم.

خجالت می‌کشیدم که به او بگویم که از خانواده‌ای فقیر هستم و هر روز چندین ساعت در خانه کار می‌کنم و فرصت کارهای دیگر را ندارم. یک جوری به او فهماندم که نمی‌توانم همراهش باشم. اما او اصرار کرد که هر زمان وقت اضافی داشتم، به خصوص صبح روزهای جمعه، همراهش باشم.

خانه‌شان رفتم. اتفاقاً نوبت «هیأت» در خانه‌ی خودشان بود. رفتم و نشستم. بیشتر بچه‌های «هیأت» هم‌سن و سال خودمان بودند و فقط دو ـ سه نفر پیرمرد در آن میان دیده می‌شدند. همگی هم پیراهن‌های «سیاه» به تن داشتند و فقط من با پیراهن معمولی خودم رفته بودم.

نان و پنیر با چایی شیرین خوردیم. بعد، یکی از پیرمردها که او را «حاجی‌آقا» خطاب می‌کردند از بچه‌ها خواست که به نوبت، «اذان» و «اقامه» بگویند. به رحیم هم سفارش کرد که اشتباه‌ها را رفع بکند. من در آن میان غریبه و در واقع میهمان بودم. شاید به همین دلیل بود که اولین فرصت را به من دادند.

شروع کردم. عبارت «الله اکبر» را به طور عامیانه و با لهجه‌ی ترکی، به صورت «اللهو اکبر» تلفظ کردم. رحیم ایراد گرفت و گفت که غلط تلفظ می‌کنم. ولی من که نمی‌خواستم میان آن همه نوجوان سرافکنده و «خیط» بشوم، با پررویی تمام ادعا کردم که تلفظ من کاملاً‌ درست بوده و رحیم اشتباه شنیده است!

رحیم چیزی نگفت. بچه‌ها، به نوبت «اذان»‌ و «اقامه» را خواندند. بعد، رحیم در میان جمع از من تعریف کرد و گفت که درس عربی‌ام خیلی عالی است و قرآن هم می‌خوانم و معنای «حمد و سوره» را بلد هستم. پیشنهاد کرد که آیه‌های «حمد و سوره» را خود او، یکی یکی بخواند و من معنای ترکی آن‌ها را بگویم. «حاج‌آقا» هم قبول کرد. رحیم می‌خواند و من ترجمه می‌کردم و «حاج‌آقا» در پایان ترجمه‌ی هر آیه، با لحنی زیبا و کشدار «اجرکم عندالله» و «احسنت» و «آفرین» می‌گفت و ما را تشویق می‌کرد.

در پایان جلسه، رحیم به «حاج‌آقا» پیشنهاد کرد که به دلیل ترجمه‌ی کامل و بدون غلط «حمد و سوره» یک جایزه به من داده شود. هنوز «حاج‌آقا» پاسخ این پیشنهاد را نداده بود که رحیم از اتاق بیرون رفت و با جعبه‌ی زیبایی که در آن «خودنویس» نو و زیبا گذاشته بودند برگشت. «حاج‌آقا» بعد از کلی دعا و آرزوی خیر و التماس دعا، خودنویس را به من داد و حاضران در هیأت هم، با صدای بسیار بلند، سه صلوات فرستادند.

فردایش، به خاطر پررویی و بی‌انصافی‌ام در مورد انتقاد رحیم، از او خجالت می‌کشیدم. ولی رحیم، اصلاً به روی خودش نیاورد.

حدود ۴۵ سال است که رحیم را ندیده‌ام. زمانی که ما رشته‌ی «ادبی» را انتخاب کردیم و از دبیرستان رازی رفتیم، او ماند و «ریاضی» خواند. شنیده‌ام که درسش را ادامه داده و دکترا گرفته و در یکی از دانشگاه‌های تهران با سمت استادی تدریس می‌کند. امیدوارم بیشتر از این‌ها موفق بشود.