بعد از ۸ سال نبودشان در آجر به آجر مصلای امام خمینی (ره) دیده می‌شد، صدایشان انگار که ضبط شده روی مغزمان که آغازین هر صحبت‌اش این بود: خودم را و شما را به تقوای الهی دعوت می‌کنم.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بامداد تبریز به نقل از فارس،کتایون حمیدی: مثل آن کابوس ۶ روزه‌مان دوباره از خواب بیدار شدم، یک لیوان چایی برای خود ریختم تا بلکه فکرم سمت آن صحنه‌های نفس‌گیر کابوس نرود، انگار که هیچ اتفاقی نیافتاده و همه چیز سر جایش است.

مصلای سیاه‌پوش ما

راهی مصلای شهر می‌شوم برای هم نماز و هم نوشتن خبر خطبه‌های امام جمعه‌مان. این کار چندین ساله من است، یکجوری شده که دیگر در مصلا من را به عنوان خبرنگار سید شریف می‌شناسند. اینجا مصلای حضرت امام خمینی (ره) تبریز است، اما دیگر با مصلای رنگی رنگی همیشگی هفته‌های پیش خیلی فرق کرده است. مصلایمان رنگ و بوی هر هفته‌اش را از دست داده و همان مصلایی نیست که تعداد کودکان بیشتر از نمازگزاران بود، انگار کودکان نیز در این ۶ روز یکهو شدند آدم بزرگ و همه آن شیطنت‌های بی‌محابایشان را گذاشتند در کودکی روزهای جمعه‌ با حضور امام جمعه‌مان.

دردها همه معلمان سختگیرند

دیگر کسی رمق ندارد، دیگر کسی نمی‌خندد و دیگر کسی دل‌اش نمی‌خواهد حتی حرف بزند! تا چشم کار می‌کند همه چیز به رنگ سیاه است و صاحب عزاهایش هم همه آنجا هستند. به قول خانم کنار دستی‌ام دردها معلم‌اند، معلمانی سخت‌گیر! هیچ دردی بدون رسالت نیست، هیچ دردی بدون درس نیست! بهش گفتم الان از این درد چه درسی گرفتیم، بی‌مکث گفت: دردها آدم‌ها را قدردان می‌کند، مخصوصا قدردان داشته‌ها و ماها این روزها فارغ‌التحصیل مکتب درد شدیم، به ویژه شما جوان‌ها که نه انقلاب دیدید و نه جنگ!

تکرار تاریخ، اما یکجا

حرف‌هایش قشنگ بود، اصلا این روزها حرف‌های آدم‌های روزهای انقلاب و دفاع مقدس که شهادت‌ها دیده‌اند عجیب آرامش می‌دهد و اگر می‌خواهید دل‌تان غرق شود در تسکین بروید سمت اینها. آخر ما جوان‌ها همیشه فکر می‌کردیم امام جمعه ما ترک‌مان نمی‌کند و شهادت امام جمعه برای روزهای دهه‌ شصت بود و دیگر تمام شده است. راست‌اش را بخواهید برای ما جوان‌ها شهادت رئیس جمهور و مقام عالی کشور در دوران رجایی و باهنر و بهشتی مانده بود و حتی از گوشه ذهن‌مان هم نمی‌گذشت روزی تاریخ یکجا و جانگدازتر برایمان تکرار خواهد شد و در یک آن هم رئیس‌جمهورمان و هم امام جمعه‌مان و هم استاندارمان و هم وزیر امور خارجه‌مان و هم چند نفر از خادمین دیگر را از دست خواهیم داد.

غم مشترک آذربایجانی‌ها

حالا تلخی قصه اینجا بود که همه این روزهای زمخت و طاقت‌فرسا در گوشه‌ای از این خطه چیده شد؛ جان عزیزتان کی فکرش را می‌کرد جنگل‌های بکر گوشه‌ای از استان‌مان محل پرواز ابدی سیدین شریف و خادمین امام رضا(ع) خواهد بود؟ دوباره به چهره ماتم‌زده و مچاله شده نمازگزاران این هفته نماز جمعه بدون آل‌هاشم نگاه می‌کنم! می‌خواستم بروم و دهان باز کنم و به تک به تک‌شان بگویم غمگین نباشید، این درد یک رسالت برای همه ما داشت ولی خوب می‌دانم غم چیزی نیست که خودمان انتخاب کنیم که باشد یا نباشد! غم چیزی است که یکهو می‌بینی شده یک بخش از وجودت.

فراموشی! … نه

خانم‌ها دارند با هم از این غم مشترک می‌گویند، نفس عمیقی کشیده و می‌گویم، این روزها فراموش می‌شود، عادت می‌کنیم؟ بغض‌شان می‌ترکد، همه بغض‌ها اشک می‌شود، به خوبی دیدم زنی را که چادر نمازش را چطور روی صورتش کشید و های های گریه کرد. یکی‌شان سرش را نزدیک‌تر می‌آورد: فراموش کردنِ کَسی که عزیز بود مثل این است که شبی فراموش کنی چراغ حیاط پشتی را خاموش کنى! درست است چراغ تمام روز بعد روشن می‌ماند و آفتاب مانع از این می‌شود که یادت بیافتد چراغ را خاموش کنی اما امان از تاریکی! تاریکیِ شب بعد، وا می‌داردت که به یاد بیاوری.راست می‌گوید هیچ کدام‌شان قرار نیست فراموش شوند اصلا مگر می‌شود انسان اندوهش را فراموش کند؟ بلکه شاید خود را وادار کند که کمی تاب بیاورد.

محراب خالی‌اش…

دوباره خیره ماندم در مصلایی که امروز با همه‌مان غریب است؛ صدای بغض‌آلود مکبر هم دیگر با همه هفته‌ها فرق کرده است، هی بغض می‌کند و هی می‌گوید عذر می‌خواهم! با چشم های تار از اشک چشم به محراب خالی‌اش نگاه می‌کنم و شعر آن مرد یک شب بی‌هوا دل زد به باران، رفت! می‌گفت آسان نیست رفتن، گرچه آسان رفت! با چشم های تار از اشکِ خودم دیدم، همراه او این شهر و آن کوچه، خیابان رفت!هرچند حرف از آمدن بود اولِ قصه، آن مرد یک شب بی هوا دل زد به باران، رفت! را زیر لب زمزمه می‌کنم.