عبدالحسین لاله

من کریم شفائی را می‌شناسم. نه فکر کنید از صدای بی خش و صاف او، نه از نوشته‌های روان او، نه از عکس‌اش و یا از نقل دیگران. من کریم شفائی را وقتی خود بچه بودم شناختم؛ از محله صائب تبریز؛ آن زمان که در قنادی سر کوچه دستمالچی‌شان به مردم شیرینی هدیه می‌داد. از آن زمان که به همه خنده هدیه می‌داد، حتی به عبوسان و غمگینان و اخم پیشگان. و پسِ هدیه‌اش، با صدای مهربان‌اش می‌گفت: به سلامت. من او را خوب می شناسم. از آن روز که پسربچه خیره به شیرینجات درون قفسه‌های قنادی داخل مغازه برد و یواشکی یک شیرینی به او داد و با عجله، اما به نرمی، راهی‌اش کرد تا کسی این بخشش وی را نبیند. من او را می شناسم. من او را می‌شناسم. من کریم شفائی را از اشک‌هایش که کمتر کسی می دید می‌شناسم؛ در مرگ برادرش که غم‌آلود با چشمان سرخ اشک می‌ریخت. از تشییع جنازه مردان مردی می‌شناسم که او خود زیر تابوت‌شان می‌رفت و دندان قروچه‌هایش نشان از عزمی راسخ داشت. تو گویی با خود عهد می‌بست هیچگاه قلمش را مردم دور نخواهد داشت.  

او با همه حرف می‌زد. با همه. اول با نگاهش، بعد با قلم‌اش و در انتها با زبانش. گویی کسی به وی گفته بود زیاده‌گویی آفت است. او گزیده حرف می‌زد، گزیده می‌نوشت اما نگاهش مستدام بود. او با نگاهش فریاد می‌زد که های مردم! من شما را می‌فهمم و با دردهای‌تان آنها آشنایم. به همین خاطر چشمانش در ساعاتی از روز و شب سرخ بود. مثل زبانش که سرخ بود!

او اهل اغراق نبود، ساده بود، ساده می‌دید و ساده می‌نوشت زیرا به همین سادگی به اعماق معانی می‌رفت و با جامعه عمیقا آشنا بود. او نیازی نداشت مطنطن و ریاکارانه و متظاهرانه بنویسد زیرا مزد خود را نه از صاحبان زر و زور که از مردم و وجدانش می‌گرفت. او بجای اینکه سادگی حقیقت را پیچیده کند پیچیدگی‌های زمانه را ساده می‌کرد. به سادگی همین جمله: “مردم من شما را دوست دارم”. 

                                                                        روح و روانش شاد…..   

                                                               دوست قدیمی‌اش؛ عبدالحسین لاله                                                                            8 مرداد ۱۴۰۳