کریم شفائی

نمی دانم چرا همه رودهای جهان به قلب من می ریزند
و همه پرنده های عالم در قفسه سینه من به پرواز در می آیند!
چشمان من آیا قدرت باریدن این همه آب را خواهند داست؟
آرواره های خسته من خواهند توانست آواز این همه پرنده را از میان لب ها فریاد کنند؟
خدایا اینجا چه خبر است،
هزاران کودک ترسیده در کنج دلم کز کرده اند!
آخر مردمکان خون گرفته دیده گانم را چقدر به چرخش درآورم
تا نگرانی آنها را باز تابم؟
اینجا زیارتگاه کدام امامزاده است
که این همه آشفته دل بر آن دخیل بسته اند؟
این پارچه های سبز، آبی، زرد، قرمز،
این دردهای رنگارنگ!
آن دست های مهربانی که
این همه زخم را مرهم خواهد نهاد،
کجاست؟
دستان من که حتی نتوانستند لرزش از لب هایم بگیرند!
من به کجا پناه برم؟
چرا هر رهگذری که از کوچه ما می گذرد
در خانه مرا به صدا در می آورد؟
کسی به من بگوید:
من کیمین قاپی سین دویوم؟