ریشه ها همیشه بی اعتنا به شهرت و آوازه اند…آنها همیشه در خفا و خلوت خویش به رویش و رویاندن  می اندیشند.

کریم عزیز یکی از همین ریشه ها بود . با

قد بلند نحیف اش…عینک اش و سرفه ها و سیگارش و خودکار بیکی که معمولا در مقابل احساس و اراده او کم می اورد….آنروزها که مدعیان امروزی هنوز در رحم مادرانشان نبودند کریم و کریمها در اتاقهای ندار روزنامه های شهر  چراغ فرهنگ را  در این شهر روشن نگه داشتند. من شاهد سرفه های کریم بودم ..سیگاری که لای انگشتانش گاه از سر سفر او به هزار توی عقل و دلش و تمرکز دنیا دزدش به پوست انگشتش شبیخون می زد .

کریم شفایی را دوست داشتم. مرد محترمی بود . بی شیله پیله و صد البته کار بلد. با هم حرفها زدیم و دغدغه ها زیر رو کردیم. خیلی ها از قبل او و دیگر دوستانش سر ی در سرها آراستند و قد کشیدند اما سهم او تنها همان چهار دیواری کوچک اتاقی در دفتر روزنامه شهر و دفاتری  بود با چندر غازی  شبه در امد که آدم از بیانش خجالت می کشد . ما بیگاری کشیدگان حوزه فرهنگ در هیچ دوره ای منزلت ندیدیم و چقدر شریف بودیم و هستیم که با وجود همه این ناملایمات هنوز به چیزهایی معتقد هستیم.

کاش زبان به سخن بگشایند آنهایی که از کریم..آرش..یحیی شیدا ووو آموختند و برای خود کسی شدند .

زمانه بدی است. همه یک پا استادند و از آسمان نازل شده اند . نه سری دارند و نه تهی. و چنین نگرشی برکت از کار و نوشته و اثار آنها ربوده است . هنوز هم که هنوز است بالندگی و عشق..معرفت و صداقت در همان نوشته های دغدغه مندانی همچون کریم شفایی یافت می شود .برایش آرامشی که در این جهان چون دخترکان نجیب روستا از او صورت پوشاندن خواهانم و برای خانواده اش موفقیت و بهروزی طلب می کنم. در امان حضرت حق باشید.