آن شب خاطره انگیز میهمان انجمن ادبی دانشگاه پیام نور بودیم، شعر خوانی بود و چند سخنرانی کوتاه و جوان‌ها بودند و شور حالی بسیار دلنشین؛ استاد یحیی شیدا هم بود و زنده یاد حمید آرش آزاد که کنار هم نشسته بودیم و دقایقی نیز از کتاب‌های خودمان با هم صحبت کردیم. کتاب طنزش را تازه بیرون داده بود و من هم که بالای صحنه دو شعر از مجموعه شعر زنبق خواندم… برگشتم بنشینم، خیلی با تحسین برخورد کرد.
حمید آقا را از سال‌های دور می‌شناختم که من هوای نقاشی و هنر خواندن بسر داشتم و او ادبیات فارسی می‌خواست بخواند که نشد… یک بار هم برای یکی از دهات خلخال کتاب کودک جمع‌آوری کرده بود و از من خواست آن را به معلمی بدهم که عازم آن جا بود. انسان دردمندی بود که بسیار به مخلوق خدا می‌اندیشید، حتی اگر راهی نمی‌یافت و دستش به جایی بند نمی‌شد ولی به هر حال تلاش خود را می‌کرد.
آن شب از ما تقدیر شد و او نیز متواضعانه لوح تقدیری گرفت… از من خواست یک نسخه از کتابم را برایش بدهم تا در پیام روز سراب آن را معرفی کند، همانند برخی عزیزان هنرمند از پک زدن‌هایش همیشه دلواپس می‌شدم و می‌گفتم و… باری مرد نازنینی بود که فرزندان محجوبی چون سیامک و سولماز را از خود به یادگار گزارد. و براستی بعد از مرگ نا به هنگام عزیزانی چون کریم شفائی و محمدرضا ایرانی ملک کیان رجعت او بسیار تلخ بود. روحش شاد و هدف‌های انسانیش برقرار.
هفته نامه حیدر بابا سه‌شنبه ۹/۶/۱۳۸۹