عزیزان، من از این عشق و از این دلدار مى ‏ترسم
از آن زلفى که پیچان گشته همچون مار، مى ‏ترسم
در این لحظه هراسان هستم از میزانِ مهریّه
براى بعد هم، از مادرِ این یار مى‏ ترسم
چو بابا، بنده هم عمرى ز مادر توسرى خوردم
کنون از این که این بانو شود «سالار» مى‏ ترسم
نه تنها از زن و مادر، که در این شهر پُر فتنه
من از آب و هوا و از در و دیوار مى‏ ترسم
درونِ جوى هایش، موش‏ هاى گربه خور دیدم
از این رو، از خیابان ‏ها و از بلوار مى ‏ترسم
چو دزد گردنه، کردند لختم صد هزاران بار
از این که پا گذارم باز در بازار، مى‏ ترسم
«دراکولا» ندیدم من به «سیما»، یا «فرانکشتین»
ولى بدتر از این هر دو، من از تکرار مى ‏ترسم
یقین دارم که مسؤولان، گلِ بى ‏خار مى ‏باشند!
ز روى تجربه – لیک – از گلِ بى ‏خار مى ‏ترسم
رئیسم مى‏نوازد، لیک خوش مى‏گفت، «م. امّید»:
«من اینجا از نوازش نیز چون آزار، مى‏ ترسم»!
خیابان هاىِ شهرم چاله ‏ها دارد چو چاهِ ویل
چو «پیکان» دارم، از این راهِ ناهموار مى ‏ترسم
بُریدم آستین هاىِ کُت و پیراهن خود را
بزرگان گفته ‏اند! از دستِ استکبار مى‏ ترسم
ز دیوانه ندیدم جز صداقت، سادگى، لبخند
من از رنگ و ریاىِ عاقل و هشیار مى‏ ترسم
بزرگى وعده داده، کار، دستم مى دهد آخر
چو «آرش»، بنده هم از آخرِ این کار مى ‏ترسم