یکی که فوق‌اش یک برگِ «فوقِ دیپلم» داشت،
به طورِ معجزه‌آسا، «جنابِ دکتر» شد.
سپس تمامیِ یک صندلی
– و حومه‌یِ آن-
– از اعتبارِ وجود مبارک‌اش پُر شد!
و سیلِ آگهی
از بابِ عرضِ تبریکات،
هزار صفحه‌یِ روزنامه را مزیّن کرد،
که انتصابّ جنابِ وزیر
برایِ جمله جهان،
بود خوب و شایسته،
بجا و فرخنده،
و قلبِ ما را کرده زشادی آکنده!
***
یکی که پایِ سوادش به «سیکل» می‌لنگید،
به خاطر سه- چهار نمره‌، در هفشده درس سطح پایین و نمره‌یِ ورزش.
با «دبیر» می‌جنگید،
به یاری «باجناق»،
و یا به یاوریِ شخصِ «شوهرِ عمّه»،
به یک به هم زدنِ چشم،
یا که ظرفِ سه سوت،
مثلِ دسته‌یِ گل،
ناگهان، «مهندس» شد،
و یک زمان دیدیم:
«ستاره‌ای بدرخشید و ماهِ «مجلس» شد»!
***
و بنده،
تازه پس از چند سال تحصیلات،
قبولی از کنکور،
گرفتنِ لیسانس،
هنوز زندگی‌ام بی‌تعادل است و بالانس!
در این دیارِ گل و بلبل و شعار و چاخان،
به ضرب و زورِ هزار التماس و نذر و دعا
به روستایی دور،
به تازگی شدم «آموزگار پیمانی»!
ولی هنوز سؤالِ اساسی‌ام باقی‌ست،
هنوز در پیِ آنم که راز بگشایم،
که: در جهانِ بزرگ،
«علم» بهتر است آیا
و یا که «ثروت» و «مال»؟!
شود که بنده به پاسخ رسم در این مورد
و بعد از این همه سال؟!