روزی که آمدیم به دنیا یواشکی
در خانه بود غلغله بر پا، یواشکی
می‌زیستیم در دو اتاقِ اجاره‌ای
ما نیز آمدیم همان جا، یواشکی
چون نرخ آرد و آب و شکر بود «واقعی»!
مادر «کاچی» نکرد مهیّا، یواشکی
با این امیدِ خام که شیرین کند دهان
تکرار کرد واژه‌ای «حلوا» یواشکی
«غیر مجاز» بود چون آواز مادرم
خواند از برایِ بنده‌ی تنها، یواشکی
«خود سانسوری» نمود و به زیر لحاف خواند
از بهر من، دو ثانیه «لالا»، یواشکی
در مدرسه، معلمّ من چون که «نا» نداشت
آموخت ذرّه ذرّه «الفبا»، یواشکی
«نادار» بود و عایدی‌اش یک حقوقِ کم
می‌داد درسِ «دارد» و «دارا»، یواشکی
من خواندم و «لیسانس» گرفتم، ولی چه سود؟
شد «شغل» بهرِ من همه رؤیا یواشکی
همسایه‌مان که بود فراری ز مدرسه
یک «دکترا» خرید از «اروپا» یواشکی
او «خاویار» خورد و «فلان چیز» و «کنتاکی»
این بنده دارم حسرتِ «شوربا» یواشکی
می‌خندد او که: «به به از این بختِ خوش رکاب!»
من زار می‌زنم که «دریغا!»، یواشکی
عمری دویده‌ایم به دنبالِ سایه‌ها
بوده گناهِ ما سادگی ما، یواشکی
«آرش»! دمیده‌ای تو فقط از سرِ گشاد
برعکس شد به دست تو «سُرنا» یواشکی