این چه رازیست که هر بار بهار با عزای دل ما می آید…

بامداد تبریز: انگار این مملکت با ماتم و عزا عجین شده است. حتی عادت هم نمیکنیم که هر ازگاهی یک حادثه ناگوار بهت زده مان کند و تا چند ساعت بغض در گلو راه نفس را بگیرد حتی نتوانیم دم بزنیم.
نمیدانم چرا هرچه مصیبت است مال انسان های ضعیف و ستم دیده جامعه است.
آخر هنوز از رو کارگر چند روز نگذشته بود که تو با آن سختی و ستم در معدن زیر آوارها جان دهی.
هنوز صدای شعار دهندگان و مدیران حامی حقوق کارگران از گوشمان نرفته و خبرهایشان از تیتر رسانه ها حذف نشده است.
آخر چه گناهی کردید شماها که زیرآوار برای یک لقمه نان باید جان دهید و تقاص بی دقتی و احساس مسئولیت نکردن کارفرما را پس بدهید.
رویمان سیاه است
ما را ببخشید
ببخشید که جز آه و ناله و گریه چیزی برایتان نداریم.
ببخشید که همین امروز و فردا یادمان می رود هزاران هزار نفر دیگر همچون شما وجود دارند و شاید در معدنی دیگر، در بالای ساختمانی یا در صبح خروس‌خوان و هنگام تمیز کردن خیابان به اصابتی جان خواهند داد اما ما دیگر یادمان نخواهد بود که ۱۳ اردیبشهت فرزندان و همسران و مادران شما خون گریستند.
شما برای حقوق ۸۰۰ هزار تومانی جان دادید. از ۱۲ ماه سال فقط ۳ ماه بیمه داشتید. سخت ترین و زیان آور ترین شغل دنیا را انجام دادید و کم ترین حقوق و مزایا را دریافت کردید اما دم نزدید.
اصلا اگر دم می زدید چه میشد، مگر صدایتان به جایی می رسید؟ حتی از این کاری هم که داشتید بیکار میشدید و از شرم نمی توانستید به چشمان خانواده خود نگاه کنید.
بمیرم برایتان، که فقط بغض دارم نه چیز دیگر
هموطن معدن‌چی مرا ببخش که دیروز هنگامی که تو زیرآوار معدنی نفس نفس میزدی و من در شور و شعف زندگی خود بودم ببخش که دور از تو بودم و هیچ کاری نتوانستم برایت انجام دهم.
ببخش که به زودی فراموش خواهم کرد چه بر سر تو و خانواده ات آمد.
یک روز مسافران قطار، یک روز آتش نشان در آتش، یک روز مردم در سیل و امروز نوبت توست که جسم رنجورت را ارزانی این دنیا کنی و شاید برای اولین بار سر راحت روی زمین بگذاری و بعد از چند روز ما دچار روزمرگی بشویم و تو همچون دیگری ها از یادمان بروی.
هموطن معدن‌چیِ من! نمی دانم چه رازیست که همواره بهار با عزای دل ما می آید…