کس نمى‏ گوید فلانى غاز بریان مى‏ خورد
تازه از آن غاز، تنها سینه و ران مى‏ خورد
یا فلان آدم که خود در کار و کوشش تنبل است
حاصل کار تو و ما را شتابان مى‏ خورد
کس نمى‏گوید که یارو دیپلم مردودى است
لیک خیلى بیشتر از اوستادان مى‏ خورد
یا جوانى نوزده ساله بدون تجربه
شد معاون حال «بُر» توى وزیران مى‏ خورد
کس نمى‏ گوید «روابط» بر «ضوابط» ارجح است
هرکه پارتى داشت، در دنیا چه آسان مى‏ خورد
یامدیرى‏که»موبایلى» است‏ و»پروازى»،چه‏ سان
غوطه در دریایى از پول فراوان مى‏ خورد
کس نمى‏ گوید که یارو هست در سى جا رئیس
هم حقوق و حقّ مأموریت از آن مى‏ خورد
یا یکى هم مى‏ خورد از توبره، هم از آخور
هم دلار و هم ین و یورو و تومان مى‏ خورد
یا فلان مسؤول(!) با تبلیغ ساده زیستى
در سوئد ناهار و عصرانه در آلمان مى‏ خورد
کس نمى‏ گوید که با زور و زر و تزویر خود
یک کسى دار و ندار اهل ایران مى‏ خورد
یا دهان را باز کرده یک نفر چون اژدها
از ارس تا ساحل دریاى عمّان مى‏ خورد
یا هزار و چند صد تومان فلان صاحب‏ نفوذ
از فروش عمدىِ هر کیسه سیمان مى‏ خورد
لیک گوید هرکسى «آرش» سر میز غذا
نیم قاچى از پنیر و نصف ه‏اى نان مى‏ خورد