شهر را ول بکنیم.
«در فرو دست انگار» اتوبوسِ واحد مى ‏آید.
یا که ده لاستیک را، با هم آتش زده ‏اند.
هر چه هست،
دودِ غلیظى برپاست!
شهر را ول بکینم،
«شاید این آب»که در لوله کمى هست روان
توىِ یک خانه ‏ىِ ویلایى در آن سرِ شهر،
پُر کند داخلِ استخرى را،
یا بشوید تنِ یک بنزِ مدل بالا را!
یک زنِ چادرى
آمد تهِ صف،
همرهِ لشکرى از کور و کچل، ریز و درشت،
شاید این‏ها، همگى، بچه‏ هایش هستند،
صفِ نان چند برابر شده است!
چه شلوغ است این شهر،
چه پُر از داد و فغان، نعره‏ ىِ بوق است این شهر!
«مردمِ بالا دست»، چه زرنگ‏اند و بلا
روستاشان همه خلوت، همه بى دود.
«من ندیدم دهشان»
«بى گمان» یک نفر نیست در آن،
همگى، کوچ کردند به شهر!
«بى گمان، در دهِ بالا دست» خانه ‏ىِ خالى هست
«مردمش مى ‏دانند» که «کوپن» مى ‏سوزد،
بى گمان مى ‏دانند، که «بُن» سوخته چیزِ خوبى ‏ست!
توىِ سیگارِ قاچاق، چه درآمدها هست!
«اهلِ ده با خبرند»
که در این شهر مدیرِ یک «آژانسِ مسکن»
گاو صندوقِ بزرگ و پُر پولى دارد،
… که در این شهر، خریدارِ دومن «نان خشک»
قدرِ ده مردِ لیسانسیّه درآمد دارد،
پول چیز خوبى ‏ست، «اهلُ ده باخبرند»!
«چه دهى باید باشد»
«کوچه باغش پُرِ موسیقى باد!»
مردمانش همه در حاشیه ‏هاى شهرند،
خانه هاشان – در ده – خالى‏ ست!
فرصتُ خوبى شد،
پس بیا ما به همان ده برویم،
شهر را ول بکینم!